28 Φεβρουαρίου 2016 - Zούμε «εις χώραν μακράν»;

28 Φεβρουαρίου 2016

Zούμε «εις χώραν μακράν»;

«Ο νεώτερος υιός απεδήμησεν εις χώραν μακράν...»

Πόσο αισθανόμαστε ότι ζούμε «εις χώραν μακράν»; Ίσως είναι δύσκολο να ταυτισθούμε με αυτή την έννοια, ότι ζούμε, δηλαδή, εις χώραν μακράν.

Ο άνθρωπος που αισθάνεται εντελώς «σαν στο σπίτι του» σε αυτόν τον κόσμο, που ποτέ δεν δοκίμασε τον πόνο και την νοσταλγία για μια διαφορετική πραγματικότητα, που δεν έχασε μια αγάπη που είχε ερωτευθεί ή δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει μια αγαπητική σχέση που πόθησε,   δεν μπορεί  απόλυτα να κατανοήσει τον εαυτό του ούτε την αποξένωσή του από τον Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος κυριεύεται από μια έντονη ανασφάλεια και  χρησιμοποιεί τον περισσότερο χρόνο του για να σχεδιάζει πώς θα εξασφαλίσει μια άνετη ζωή χωρίς πολλές περιπέτειες και κυρίως, πώς θα μπορέσει να αποφύγει τον πόνο και τον θάνατο. Έτσι,  παραμένει αγχωμένος  στην προσπάθειά του να ελέγξει τα πάντα και τους πάντες γύρω του, να πετύχει αυτό που θέλει, αλλά και να αποφύγει αυτό που δεν επιθυμεί.  Θα μπορούσαμε να πούμε με αρκετή ακρίβεια ότι αυτό περιγράφει τον άνθρωπο της εποχής μας.

Το παράξενο είναι ότι όσο προσπαθεί ο άνθρωπος να πετύχει τον στόχο της ευμάρειας και της σιγουριάς, υπάρχει κάτι μέσα του που αντιστέκεται και τον εμποδίζει. Όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι, «ίσως ο άνθρωπος να μην αγαπά μόνο την ευημερία. Ίσως να αγαπά ακριβώς το ίδιο και τα πάθη. Ίσως τα πάθη να τον συμφέρουν τον ίδιο, όπως και η ευημερία… αγαπά μερικές φορές τρομερά, παθιασμένα, και τα μαρτύριά του….». Και προθέτουμε: Ενώ θέλει να σωθεί και να αγιάσει, συγχρόνως θέλει και να αμαρτήσει˙ τις περισσότερες φορές, μένει παγιδευμένος και στάσιμος ανάμεσα στα δύο. 

+CK

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ