21 Αυγούστου 2021 - Μετά από τρεις μήνες Μια προσωπική σκέψη

21 Αυγούστου 2021

Μετά από τρεις μήνες
Μια προσωπική σκέψη

Τους τελευταίους τρεις μήνες το Πατριαρχικό Δίκτυο δεν ανάρτησε την τακτική «Ποιμαντική Σκέψη». Θα μπορούσα να αναφέρω πολλές πρακτικές δυσκολίες που προέκυψαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα για να αιτιολογήσω αυτή την απουσία, όμως θα ακούγονταν σαν ανούσιες δικαιολογίες. Έπειτα από βαθιά περισυλλογή, κατέληξα πως υπάρχει ένας μονάχα λόγος που υπερβαίνει όλες τις δικαιολογίες. Μέσα στις διαφορετικές απόψεις που αναπτύχθηκαν και συμπεριφορές που δημιουργήθηκαν και αφορούν την κατάσταση που βρίσκεται ο κόσμος – όπου κυριαρχεί η καταστροφή, οι έντονες αντιπαραθέσεις και οι διαμάχες – ο δισταγμός μου να αναρτήσω οποιαδήποτε «σκέψη», πηγάζει από τον φόβο πως θα συμβάλλω στην πληθώρα των ρητορικών, των πληροφοριών και των απόψεων που επικρατούν με ποικίλους τρόπους.

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, ο κόσμος φλέγεται από εκτεταμένες δασικές πυρκαγιές και οι άνθρωποι δοκιμάζονται από μια πανδημία που  φαίνεται να μην έχει τέλος. Υπάρχουν ανθρώπινες απώλειες, τα μέσα επιβίωσης αφανίζονται και οι φυσικοί πόροι καταστρέφονται ανεπιστρεπτί. Αυξάνεται ο φόβος, η ένταση, ο θυμός και πολύ δύσκολα καταπραΰνονται τα αρνητικά συναισθήματα.

Ο κόσμος σταυρώνεται και μαζί με αυτόν σταυρώνεται και πάλι ο Χριστός για τους ίδιους ακριβώς λόγους που Τον οδήγησαν στον Γολγοθά: το εγωιστικό και ακόρεστο πάθος για οικονομικό κέρδος, η έλλειψη σεβασμού προς την Κτίση, τα πολιτικά συμφέροντα και οι κοινωνικές αναταραχές σε συνδυασμό με ψυχολογικές παθολογίες που αποζητούν μονάχα την καταστροφή.

Αντικρύζοντας την Σταύρωση, το μόνο που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να παραμείνει σιωπηλός, μέσα σε ταπεινή μετάνοια, προσευχή και περισυλλογή. Τούτο δεν σημαίνει πως θα τηρούμε μια παθητική στάση απέναντι στο δράμα της ζωής και του θανάτου. Η σιωπή αυτή θα μας κρατήσει μακριά από την παραπλανητική και δόλια γλώσσα που συνεχώς ακούμε γύρω μας, μια γλώσσα  που στερείται από νόημα και που κυριεύεται από μια αυτοδικαίωση.

Η ησυχία της καρδιάς οδηγεί στην περισυλλογή και η περισυλλογή μάς οδηγεί στη σύνεση και τη φιλανθρωπία. Με τη σιωπή και την περισυλλογή θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε διάκριση, να γνωρίσουμε την προσωπική μας κατάσταση σε σχέση με τον κόσμο που ζούμε. Επιπλέον, θα καταφέρουμε να δούμε τον πόνο που βιώνουν οι αδελφοί μας και την πραγματική πνευματική και σωματική τους πτωχεία. Τούτη η σιωπή μοιάζει με τη σιωπή του Χριστού ενώπιον του Πιλάτου, με τη μακροθυμία Του επάνω στον Σταυρό, με την ατέρμονη σιωπηλή αγάπη Του, με το έλεός Του προς τον κόσμο που συνεχίζει να Τον απορρίπτει. Αυτή η μαρτυρική σιωπή οδηγεί στην Ανάσταση.

Η σιωπή αυτή, εκ διαμέτρου αντίθετη με τον θόρυβο ενός απρόσωπου κόσμου, θα ενδυναμώσει και θα εμπλουτίσει τον λόγο μας. Θα μας επιτρέψει να ζούμε αναστημένοι˙ να ανοιχτούμε προς μία καινούργια κατάσταση ύπαρξης, προς μία καινούργια κοινωνία προσώπων. Τελικά, θα μας βοηθήσει να επανενταχτούμε στον αληθινό κόσμο, τον θεμελιωμένο στην αλήθεια της δημιουργίας του Θεού.

Τέλος, παραμένοντας σιωπηλοί ενώπιον του σταυρωμένου κόσμου και του Σταυρού του Χριστού, θα πρέπει να θυμόμαστε την Μητέρα Του, την Θεοτόκο, που διαφύλαξε εν σιωπή μέσα στην καρδιά Της όλα όσα έζησε, ζητώντας από Αυτήν να μας καθοδηγήσει και να ενισχύσει τις προσευχές μας καθώς αντιμετωπίζουμε τις πολλαπλές κρίσεις της εποχής μας.

π. Σταύρος Κοφινάς
Συντονιστής του Πατριαρχικού Δικτύου

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ