Το «γιατί» και το μέλλον

Το «γιατί» και το μέλλον

Στην εποχή μας φαίνεται ότι η λογική επισκιάζει όλους τους τρόπους της «γνώσης»: στις θετικές επιστήμες, στην φιλοσοφική σκέψη, στις θρησκευτικές αντιλήψεις, στην πρακτική εφαρμογή των πραγμάτων. Επιπλέον, στην προσωπική μας ζωή συχνά προσπαθούμε να  βρούμε εξηγήσεις για το «γιατί» και προβάλλουμε άκαμπτες προβλέψεις περί του μέλλοντος. Έτσι, μένουμε δεμένοι και εγκλωβισμένοι μεταξύ του αίτιου και του αιτιατού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να θεραπεύσεις μία ανωμαλία πρέπει να ανακαλύψεις την αιτία της. Ο μακαριστός και αγαπητός π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης πάντοτε έλεγε ότι «η σωστή διάγνωση είναι η μισή θεραπεία».  

Από την άλλη, η περιγραφή της θεραπείας του Τυφλού ρίχνει ένα νέο φως στα γεγονότα της ζωής, τις συνέπειές τους και την προοπτική για το μέλλον. Όταν οι μαθητές ρώτησαν την Ιησού «Ραβί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;», Εκείνος έθεσε το ερώτημα σε μια άλλη σφαίρα. Η απάντησή του δεν ήταν βασισμένη σε μια νομοτέλεια, σε μια αιτιοκρατική αντίληψη των πραγμάτων. Ο Χριστός αποκρίθηκε στους Αποστόλους, λέγοντας: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε έτσι, για να φανερωθούν τα έργα του Θεού σ’ αυτόν.» Αυτός που είναι η Αγάπη που δίνει ζωή στον κόσμο, ωθεί τα πάντα στην ύπατη μορφή υπάρξεως, στην πιο αγνή και γνήσια πραγματικότητα, όπου ο κόσμος δεν κινείται λόγω μιας αιτίας, αλλά ως το αντικείμενο της αγάπης. Μέσα από την έκσταση της αγάπης Του, αναπτυσσόμαστε ως υπάρξεις που έχουν δημιουργηθεί κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού, όπου και «τα έργα του Θεού» φανερώνονται μέσα από μας.

Η αγάπη ή όπως το ονομάζει ο Αρεοπαγίτης, «ό έρως», συνδέει «το γιατί» με «τον σκοπό» της ζωής μας. Εδώ «έλεος και αλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη και ειρήνη κατεφίλησαν·  αλήθεια εκ της γης ανέτειλε, και η δικαιοσύνη εκ του ουρανού διέκυψε» (Ψαλμός 84).

Ως αντικείμενο της αγάπης, ο κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να αναζητήσει και να βιώσει νέες προοπτικές, στόχους και οραματισμούς που τον ωθούν προς το μέλλον. Αυτό δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι ο καθένας έχει διαμορφωθεί  και έχει επηρεαστεί  από τα θετικά  και αρνητικά βιώματά του και τις αλληλεπιδράσεις των προηγούμενων διαπροσωπικών σχέσεών του. Αντιθέτως, η αναζήτηση για νέες προοπτικές του μέλλοντος πρέπει να αναγνωρίσει τα βιώματα του παρελθόντος, ώστε αυτά να  συμβάλλουν στην αναζήτηση για κάτι ανώτερο από αυτό που ζει. Υπερβαίνοντας τον ναρκισσιστικό του εαυτό, θα αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο, ώστε να δεχθεί την δύναμη που αποκτά κανείς μέσα από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Αν συνειδητοποιήσουμε  ότι η ανθρώπινη κατάστασή μας μπορεί να συμβάλλει σε νέες, μελλοντικές προοπτικές για την ζωή μας δεν θα παγιδευτούμε σε μια  ντετερμινιστική αιτιολογία των πραγμάτων˙  σε μια νευρωτική ζωή γεμάτη από καταναγκασμούς και φοβίες που μας καθηλώνουν και μας τυφλώνουν. Με αυτό  τον τρόπο θα αποκτήσουμε την ελευθερία που χρειάζεται, προκειμένου να  αφήσουμε κάποιον να εισέλθει στην ζωή μας και να την αλλάξει, την δυνατότητα να μετέχουμε σε σχέσεις που πηγάζουν από μια αγάπη που δεν έχει τέλος. Θα αφήσουμε τον Χριστό να μας καθοδηγήσει σε νέους τρόπους συναλλαγής με τον συνάνθρωπό μας, αλλά και αυτές οι σχέσεις θα μας δώσουν την δυνατότητα να ενωθούμε με Αυτόν, τον Σωτήρα και το Φως του κόσμου.        

+ΣΚ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ