14 Σεπτεμβρίου 2019 - Ο Σταυρός και τα παθήματά μας

14 Σεπτεμβρίου 2019

Ο Σταυρός και τα παθήματά μας

Ο καθένας μας  έχει λάβει από τον Θεό το δώρο μιας «νέας ζωής» και την δυνατότητα να την αποδεχθεί και να καθορισθεί την ζωή του απ’ αυτήν. Είναι ένα δώρο που ριζικά αλλάζει την διάθεσή μας απέναντι σε κάθε κατάσταση σ’ αυτό τον  κόσμου. Σ’ αυτό βασίζεται η πίστη μας, δηλαδή,  «ότι με το δικό Του θάνατο, ο Χριστός άλλαξε τη φύση ακριβώς του θανάτου. Τον έκανε πέρασμα – διάβαση, Πάσχα - στη Βασιλεία του Θεού, μεταμορφώνοντας τη δραματικότερη τραγωδία σε αιώνιο θρίαμβο, σε νίκη.»[1] Έτσι, μας προσκαλεί, με πίστη σ ’αυτόν, «να άρουμε τον Σταυρό μας» και να τον ακολουθήσουμε  ώστε  να περάσουμε αυτή την διάβαση μαζί του σε μια καινή πραγματικότητα που είναι αιώνια.

Φαίνεται  όμως ότι ξεχνάμε καθημερινά αυτό το γεγονός και η πίστη σπάνια γίνεται και δική μας εμπειρία. Χάνουμε πολύ συχνά και προδίνουμε αυτό το δώρα της  «νέας ζωής» που λάβαμε. Στην πραγματικότητα, ζούμε σαν να μην αναστήθηκε ο Χριστός και σαν να  μην έχει νόημα για μας αυτό το μοναδικό γεγονός. Και όλα αυτά εξαιτίας της αδυναμίας μας, της ανικανότητάς μας να ζούμε σταθερά με πίστη ελπίδα και αγάπη» και να ζητήσουμε, περισσότερο από όλα, την  Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού. Απλούστατα εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και, ακριβώς επειδή ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε. Μέσα σ΄αυτή τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία, η ζωή μας γίνεται ξανά “παλαιά”, ευτελής, σκοτεινή και τελικά χωρίς σημασία˙ γίνεται ένα χωρίς νόημα ταξίδι για ένα χωρίς νόημα τέρμα. Καταφέρνουμε να ξεχνάμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις «απολαύσεις της ζωής» μας, ο θάνατος έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος. Μπορεί  κατά καιρούς να παραδεχόμαστε τις ποικίλες “αμαρτίες” μας και να τις εξομολογούμαστε, όμως εξακολουθούμε να μην αναφέρουμε τη ζωή μας σ΄εκείνη τη νέα ζωή που ο Χριστός αποκάλυψε και μας έδωσε. Πραγματικά ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ Εκείνος. «Αυτή είναι η μόνη πραγματική αμαρτία όλων των αμαρτιών, η απύθμενη θλίψη και τραγωδία όλων των κατ΄όνομα χριστιανών».[2] 

Κάθε φορά που υψώνουμε τον Σταυρό στην λειτουργία, μας δίδεται η ευκαιρία να ανανεώσουμε την πίστη μας στον Χριστό, να ανακτήσουμε το χαμένο όραμα της Βασιλείας που έχουμε προδώσει, και την προσμονή μας για  αυτήν˙ να γευθούμε την νέα ζωή που δόθηκε σε μας. Ο Σταυρός είναι το προσκάλεσμα  του Χριστού να ξανά αρχίσουμε την πορεία μας μαζί του προς την αιωνιότητα. Ακούγοντας αυτό το κάλεσμα, ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τις διάφορες αντιφατικές αγονίες που βιώνουμε στην προσωπική μας ζωή: από την μία, η επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε τους ατομικούς μας πόθους, η απροθυμία μας να άρουμε τον σταυρό μας και να τον ακολουθήσουμε˙ από την άλλη,  η αναζήτηση της παρουσίας Του στην ζωή μας.

Αν εντέλει αποφασίσουμε να άρουμε τον σταυρό μας και να πορευτούμε μαζί με τον Χριστό, μια πορεία που Αυτός θα χαράξει, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι δεν θα αποφύγουμε την θλίψη και τον πόνο.  Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι, το «υποφέρειν» του καθενός δεν ταυτίζεται πάντα με το «υποφέρειν»  της Χριστιανοσύνης.  Η Χριστιανική ζωή δεν είναι μια ζωή που εστιάζεται στον τρόπο που υποφέρει ο καθένας ατομικά. Στην εκκλησιαστική ζωή, το να υποφέρεις σημαίνει να πάσχεις με τον Χριστό˙ να ακολουθήσεις τον Χριστό μέσα σε έναν κόσμο που διαρκώς τον απορρίπτει. Είναι να πάθεις εν αγάπη όπως Αυτός έπαθε για να δείξει την αγάπη του, να ανοίξεις τα χέρια σου και να αποδεχθείς αυτούς που ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο από μίσος και δυστυχία. «Μόνο στο σταυρό πεθαίνει ο άνθρωπος με τα χέρια του απλωμένα» (Αγ. Αθανάσιος).

Ο δε Υιός του Θεού έπαθε μέχρι θανάτου, όχι για να μας απαλλάξει από το «υποφέρειν», αλλά να κάνει τα παθήματά μας σαν τα δικά του. Ο Χριστός δεν μας δίνει ένα τρόπο να παρακάμψουμε τα παθήματα της ζωής αλλά μας δίνει έναν τρόπο με τον οποίον μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτά και να εισέλθουμε στην αιωνιότητα μαζί του. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι, αν αποφασίσουμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και να τον ακολουθήσουμε, θα είναι πάντοτε ο συμπαραστάτης μας σε όσα πάθουμε στην πορεία της ζωής μας.

[1] Alexander Schmemann, Μεγάλη Σαρακοστή – πορεία προς το Πάσχα, Εκδόσεις Ακρίτας, 1981, σελ. 14

[2] Βλέπε παραπάνω

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ