10 Μαρτίου 2018 - Ο Σταυρός και ο Πόνος

10 Μαρτίου 2018

Ο Σταυρός και ο Πόνος

Όταν αντικρίζουμε τον Σταυρό, δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε το γεγονός ότι ο Χριστός σήκωσε τις θλίψεις  και υπέφερε τους πόνους της ανθρωπότητας. Με τον ίδιο τρόπο, δεν πρέπει ποτέ να παραβλέψουμε ότι η Εκκλησία είναι μια κοινωνία προσώπων που συμμετέχει στα παθήματα όλου του κόσμου, μιμούμενη τα παθήματα του Κυρίου.

Ο Χριστός βλέπει τα παθήματα του ανθρώπου και όλα όσα πλήττουν την ανθρωπότητα ως δικά του παθήματα. Έτσι, η χριστιανική ζωή είναι μια ζωή που ταυτίζεται με αυτούς που είναι αποξενωμένοι και πληγωμένοι και προσφέρει τον εαυτό της υπέρ της σωτηρίας τους. Η χριστιανική ζωή είναι η ζωή του μάρτυρα που προσφέρει τη ζωή του για να αποκαλυφθεί η αγάπη του Θεού στον κόσμο. Δεν μπορεί να υπάρχει κανένα είδος χριστιανικής ανάπτυξης χωρίς αυτό το είδος κενωτικής συμπόνιας, μια συμπόνιας που είναι ριζωμένη στην ταπείνωση. Όταν η Εκκλησία είναι μια ολοκληρωμένη έκφραση αυτής της ταπεινής αγάπης, τότε είναι μια αληθινή μαρτυρία της Θείας Δόξης.

Ως χριστιανοί, έχουμε κληθεί να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας στον τρόπο του Σταυρού˙ να επιτρέψουμε τα παθήματα του Χριστού να πλημμυρήσουν τη ζωή μας. «Καθώς περισσεύουν τα παθήματα  του Χριστού σε μας, έτσι δια Χριστού περισσεύει και η ενίσχυση του Χριστού σε μας» (Β’Κορ.1.5). Αν δεν επιτρέψουμε να πληθύνουν τα παθήματα του Χριστού στην καρδιά μας, δεν θα πλημμυρίσει η χαρά της Ανάστασης στη ζωή μας και δεν θα ανακαλύψουμε την ελπίδα που ενέχει η ζωή. Μετέχοντας στον πόνο του Χριστού, μπορούμε να αντικρίσουμε τον πόνο μας με αποδοχή και ελπίδα˙ να αγωνιστούμε μέσα από αυτόν και να αναπτυχθούμε  ως μια «νέα κτήση» πού είναι πιο ικανή να αντέξει τον πόνο και να εκφράσει την αγάπη. Συσταυρωμένοι με Αυτόν, δεν είμαστε πια απομακρυσμένοι από τον Θεό, τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπό μας.

Κάθε φορά που υψώνεται ο Σταυρός στο κέντρο της χριστιανικής κοινότητας των πιστών, καλούμαστε να άρουμε τον σταυρό μας και να αναλάβουμε τη δέσμευση ότι θα ακολουθήσουμε τον δρόμο του μαρτυρίου. Σε αυτή την πορεία, η εαυτο-κεντρική μας απασχόληση με τον πόνο θα διαρραγεί και η απομάκρυνσή μας από τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας θα ιαθεί. Η φιλανθρωπία του Θεού θα κατοικήσει στην καρδιά μας και μια ελπίδα για μια νέα και πιο εύσπλαχνη ανθρωπότητα θα γεννηθεί.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ