ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ 2020 - ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ 2020

ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Οι άνθρωποι αγωνίζονται να ορίσουν τη ζωή τους με το να κτίσει ο καθένας το δικό του φρούριο, ώστε να αισθάνονται ασφαλείς και να μη βιώσουν πόνο και απόγνωση. Αυτό ισχύει εξίσου τόσο γι’ αυτούς που πιστεύουν στον Θεό όσο και γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν. Το να πιστεύεις δεν βάζει ένα τέλος στο χάος της ανθρώπινης εμπειρίας. Μάλιστα, όταν κάποιος πιστεύει, όταν καλλιεργεί την πίστη του, έρχεται στην επιφάνεια η εσωτερική του πάλη, ιδιαίτερα δε το ζήτημα του πώς πιστεύει και σε τι. Το να πιστεύει ο άνθρωπος δεν κάνει τη ζωή του ευκολότερη ούτε του εξασφαλίζει κάποια εγγύηση ότι θα απαλλαγεί από τον πόνο, τις δυσκολίες, την κάθε είδους φτώχεια. Δεν είναι επίσης εγγύηση για την κατανόηση του μυστηρίου της ζωής, ούτε αποτελεί έναν αλάνθαστο δρόμο για την απόλυτη γνώση των πραγμάτων.   

Εκείνο το οποίο αλλάζει μέσα στον άνθρωπο που πιστεύει είναι τo καθοριστικό πλαίσιο εντός τoυ οποίoυ κινείται το ανθρώπινο πνεύμα, πλαίσιο που ενδέχεται να μην μπορεί να το προσεγγίσει ο νους, ο τρόπος με τον οποίο κάποιος κατανοεί – διότι όσο περισσότερο πιστεύει κανείς, τόσο περισσότερο πορεύεται στο βασίλειο του αγνώστου. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί ο Θεός στη ζωή μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να Τον εμπιστευόμαστε στο έργο Του. «Έτσι, η εμπιστοσύνη του πιστού [προς τον Θεό] δεν βασίζεται ποτέ σε μια διανοητική κατάκτηση ή σε μια διανοητική κυριαρχία επάνω στην εμπειρία, αλλά επικεντρώνεται στην αφοσίωση της καρδιακής επιθυμίας προς αυτό που έχει αποκαλυφθεί, ως το μόνο πράγμα που ικανοποιεί τελικά τον πόθο του»[1].

Όταν πιστεύεις, λαχταράς να φτάσεις στο να «γνωρίσεις» και να αγαπήσεις τον Θεό, και επιθυμείς να αγαπάς με τον τρόπο που ο Τριαδικός Θεός αγαπά και με τον τρόπο που φανερώνει αυτή Του την αγάπη στον άνθρωπο. Όταν πιστεύουμε, γνωρίζουμε ότι ο Θεός και μόνον Αυτός είναι Εκείνος που μπορεί να δώσει μορφή και νόημα στη ζωή του ανθρώπου, και μάλιστα ότι αυτή η μορφή και αυτό το νόημα προσλαμβάνονται κατά την κίνηση του πνεύματος προς τον Θεό μέσω της προσευχής και της μετοχής στην Ευχαριστία – την Εκκλησία.

Κατά την Ανάληψη, ο Χριστός αποστέλλει τους μαθητές Του στα Ιεροσόλυμα παραγγέλλοντάς τους να μείνουν εκεί εν προσευχή μέχρι να τους δοθεί η επαγγελία (η υπόσχεση) του Πατρός και να ενδυθούν με δύναμη «εξ ύψους» – δηλ. με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Στον παρόντα καιρό της κρίσεως και των διαιρέσεων, ας μη μείνουμε κρυμμένοι στο ατομοκεντρικό μας οχυρό με φόβο, αλλά ας μείνουμε εν προσευχή ενωμένοι μέσα στην αγάπη του Πατρός, ο Οποίος θα μας χορηγήσει το Άγιο Πνεύμα, που με τη σειρά Του θα μπολιάσει τη ζωή μας στη ζωή της Εκκλησίας. Με τον τρόπο αυτό θα φτάσουμε να γνωρίσουμε το μοναδικό μας πραγματικό πόθο, τον Χριστό, που είναι αιώνιος.

[1] Βλ. Rowan Williams, The Wound of Knowledge, Darton, Longman & Todd, Kindle Edition, όπου ο αναγνώστης παραπέμπεται στη διδασκαλία του αγ. Αυγουστίνου.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ