Ο στόχος της ζωής μας - Η Ανάσταση

Ο στόχος της ζωής μας - Η Ανάσταση

Είναι ανάγκη να γίνουμε διαφορετικοί άνθρωποι, όχι μονάχα διότι μας τυραννούν πολλοί φόβοι και πολλοί κίνδυνοι, αλλά και διότι πρέπει να μπορέσουμε να βρούμε τη δύναμη να διώχνουμε μακριά τους φόβους [μας] και να εξουδετερώνουμε τους κινδύνους. Όλα αυτά μπορούμε να τα κάνουμε μονάχα με μια πίστη, μια πίστη που είναι στον Αναστάντα Χριστό…[Πολλοί μιλάνε για] τον Αναστάσιμο χαρακτήρα της εποχής μας και τον Σταυρόσχημο τύπο της εποχής μας. Σ’ εμάς απόκειται να αρθούμε πιο ψηλά, ούτως ώστε, από ένα χώρο πολυδιάστατο, όπως είναι της πίστεως και της γενικής ελπίδος, να δούμε αν οι σταυροί υπάρχουν, και πρέπει να υπάρχουν, και υπάρχουν.  Θα πρέπει επίσης να δείχνουν σε Αναστάσιμες χαραυγές για το Γένος και για την οικογένειά μας και τον εαυτό μας ακόμα. …Η Ανάσταση είναι ο στόχος, ο τελειωτικός στόχος της ανθρώπινης ζωής αλλά και ημών ιδιαιτέρως σαν [Λαός].

[Πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε ένα μέρος ευθύνης σε ό,τι βαρύ και  οδυνηρό συμβαίνει στο Γένος μας και στον κόσμο όλο.] Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από αυτήν την ενοχή είναι να συνεννοηθούμε όλοι μας. Να δέσουμε, όχι χέρια απλώς, αλλά και ψυχές, και να μπορέσουμε να ανεβούμε λιγάκι σε μια κορυφή, στην κορυφή του Πάθους, και εκεί, να ανοίξουμε τα χέρια μας για να ξανανοίξει ο ουρανός και να φανεί ξανά το φως της ελπίδας και της τελικής νίκης.

[Τα] θέματα τα σημερινά δεν είναι τέτοια που να κάνουν την εποχή μας εποχή σταυρώσεως! Είναι θέματα που μας καλούν σε μια αποκαθήλωση της ψυχής μας από άλλα θέματα που μας βαραίνουν. Τα καρφιά με τα οποία μας πληγώνουν οι γείτονές μας, και δυστυχώς και φίλοι μας και οι εχθροί μας, είναι για να βγουν, όχι για να μείνουν εκεί επάνω. Η αποκαθήλωση αυτό μας λέει: ότι υπάρχει πάντοτε η ευκαιρία και η υποχρέωση για μια αποκαθήλωση από όλα αυτά τα λεγόμενα θέματα που μας πληγώνουν βαθιά, και το φιλότιμο, και τη συνείδηση,  αλλά και την περηφάνια μας την ιστορική. Φρονώ – και το λέγω αυτό με όλη μου τη δύναμη: Ό,τι αποτελεί σήμερα η σταύρωση πρέπει να μπορέσουμε να το κάνουμε αποκαθήλωση, μετά, από αποκαθήλωση, να το κάνουμε ταφή παλαιών  πονεμένων αναμνήσεων, και κατόπιν να το κάνουμε Ανάσταση. 

[Το Γένος μας] είναι καμωμένο και διαλεγμένο από τον Θεό για Αναστάσιμες ημέρες, όχι για σταυρώσιμες!  Στην εποχή της σκλαβιάς, ζήσαμε τη σταύρωση σε όλη της την πληρότητα, [αλλά τώρα η εποχή μας] μας καλεί σε μια εξόρμηση, και η εξόρμηση είναι να διώξουμε από πάνω μας κάθε είδος πτωχοπροδρομισμού, κάθε ίχνος αιωνίων παραπόνων ότι κάποιοι άλλοι φταίνε. Ακόμα, μπορώ να πω ότι είναι μια στιγμή που πρέπει να τη ζήσουμε σε όλη της την πληρότητα, ξανά κατασκευάζοντας τον εαυτό μας, τις θεωρίες μας, τις κοσμοθεωρίες, τις βιοθεωρίες μας, και να τις κάνουμε πίστη. Σε αυτό μας καλεί άλλωστε και ο Απόστολος Παύλος όταν μιλάει για καινή κτίση. Εάν η Ανάσταση σημαίνει πλησίασμά μας προς τον Χριστό, και του Χριστού προς εμάς, και συνένωση, θα έπρεπε να δούμε την καινή κτίση σαν μια καινούργια δημιουργία, στην οποία κρίνει ο άνθρωπος [ότι πρέπει] να παίξει έναν ρόλο, όχι σαν τον ρόλο του Αδάμ και της Εύας, αλλά έναν ρόλο θυσίας, έναν ρόλο εξυψώσεως του ατόμου και λυτρώσεώς του, [που επιτελείται] από την αλήθεια. 

Διάβαζα μια ποιητική συλλογή αμερικανική και ένας στίχος ήταν ο εξής: «κάθε πρωί ξαναδημιουργείται ο κόσμος». Θα ήθελα αυτό να έχει την εφαρμογή του στην Πασχαλινή αυγή.  Κάθε αυγή, κάθε πρωί, προπαντός το Πάσχα, γίνεται μια άλλη δημιουργία του κόσμου, στην οποία έπρεπε να έχουμε την πρώτη θέση εμείς σαν κληρονόμοι, όχι μονάχα του ελληνικού πνεύματος, που φώτισε όλο τον κόσμο, αλλά και του ανέσπερου φωτός της Αναστάσεως, που δεν μας θέλει ούτε πεσμένους, ούτε νεκρούς, αλλά πάντα Αναστημένους, πάντα εύρωστους, και πάντοτε έτοιμους για καινούργια ξεκινήματα.  

Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος (†)
Συνέντευξη από την εκπομπή «Το Αρχονταρίκι» στην ΕΡΤ (1994), προσαρμοσμένη για την «Ποιμαντική Σκέψη»

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ